ГОГО ИВАНОВСКИ

Живот и дело

Претставник на првата повоена генерација македонски автори, еден од зачетниците на интимизмот во македонската поезија.

 ИВАНОВСКИ, ГОГО (18.I 1925, Скопје – 15.XII 2004, Скопје), македонски поет, раскажувач. Претставник на првата повоена генерација македонски автори, еден од зачетниците на интимизмот во македонската поезија.

Основното образование и средното стручно образование ги оформил во Скопје. Работел како уредник во Телевизија Скопје (денешна Македонска телевизија). Бил дел од редакцијата на сп. за литература, култура и уметност Современост, како и на книжевниот весник <...

 ИВАНОВСКИ, ГОГО (18.I 1925, Скопје – 15.XII 2004, Скопје), македонски поет, раскажувач. Претставник на првата повоена генерација македонски автори, еден од зачетниците на интимизмот во македонската поезија.

Основното образование и средното стручно образование ги оформил во Скопје. Работел како уредник во Телевизија Скопје (денешна Македонска телевизија). Бил дел од редакцијата на сп. за литература, култура и уметност Современост, како и на книжевниот весник Хоризонт, и член на Друштвото на писателите на Македонија од 1947 година.

Во песните од својата прва стихозбирка За новата пролет (1946), создавана во духот на првите повоени години, Гого Ивановски ги воспева херојствата на партизаните, како и освоената слобода. Започнувајќи со својата следна стихозбирка, Стихови (1948), Ивановски, иако тематски надоврзувајќи се на песните од своето претходно дело, ќе започне да гради поетика заснована на длабоко интимно доживување, што ќе биде забележано и од критичарите: „Првите пробиви на човековото свртување кон себеси, првите навестувања на интимното, исповедното во македонската повоена поезија се поврзани во не мала мера и со Гого Ивановски“ (Спасов 1973: 612). Ваквиот творечки пристап ќе продолжи и во неговите следни стихозбирки, со што ќе биде вброен меѓу оние наши поети по Втората светска војна кои докажуваат дека „уште во тоа време македонскиот поет не е само homo politicus“ и неговото творештво ќе биде согледано како дел од „она еманципирање на македонската поезија од еден задолжителен мотивски простор, и исто така, од еден естетски инсуфициентен стереотип на изразот“ (Друговац 1990: 272).

Иако пред сè поет, Гого Ивановски ќе даде свој придонес и во развојот на повоената македонска проза преку своите прозни дела: Луѓе по патот (1953), Ден на деновите (1953) и Улица што била живот (1963), во кои одново ќе доминираат лирскиот и медитативниот елемент, карактеристични за неговата поезија. (Г. С.)