Македонски поет, романсиер, книжевен критичар, лингвист, преведувач, автор на фразеолошки и на толковен речник на македонскиот јазик.
Родното село го напуштил со децата бегалци од Егејска Македонија и се населил во Битола каде завршил гимназија. Дипломирал на Филолошки факултет, на катедрата за француски јазик и литература. Работел како новинар во културната рубрика на дневниот весник „Вечер“. Бил главен уредник на седум броеви (1971/1972) на месечниот весник „За македонцките работи“. Бил еден од првите членови на Сојузот на литературните преведувачи на Македонија (СЛПМ). Бил уредник на месечникот на СЛПМ, Огледало во периодот од 1978 до 1987, па повторно од 2000 година. На книжевната сцена низ текот на целиот живот е присутен како преведувач од француски јазик. Ги превел најважните дела на: Виктор Иго, Анатол Франс, Жил Верн, Ги де Мопасан и други.
Авторското книжевно дело на Ташко Ширилов брои една збирка поезија и еден роман. Главна одлика на неговото творештво се мотивите на високите космички сфери: божественото, небото, ветрот, земјата. Низ двете дела како носечка нишка се провлекува старогрчкиот мит за Дедал и Икар, обработен од два различни аспекти: животните циклуси во космосот во стихозбирката Икар,наспроти циклусите на Големата љубов во романот Тимотеј и Лидија.
На книжевната сцена Ташко Ширилов дебитирал во 1976 година кога ја издал збирката поезија Икар дочекана како предвесник на модерниот бран во современата македонска поезија. Делото, испечатено во релативно мал тираж, не создава голем одек кај критичката книжевна јавност. Во оваа стихозбирка за возрасни, авторот прави обид за кршење на стихот на графичко рамниште, додека синтагмата на реченицата тече во нормален тек ( на пр. Децата - отишле - да – играат – дури – на - хоризонтот). Очудувањето на светот на природата во поезијата на Ширилов ги осветлува и мотивите на: водата, ветрот, Сонцето, дрвата.
Патоводната идеја на Ташко Ширилов да создаде „апсолутно книжевно дело“ резултира со романот Тимотеј и Лидија (1999). Авторот на пишувањето на ова дело му посветува 20 години од својот живот (1975-1995) за да создаде како што самиот го нарекува - „сонетен венец во проза за тоталното затемнување на сонцето со магистрал во средина“. Романескната структура, која авторот сака да ја претстави како лирска песна во проза, претставува хибриден жанр кој го користи обликот на романот за да ја истакне функцијата на песната. При тоа, „до совршенство е доведена грижата за употреба на зборот и неговото компонирање во убавината на реченицата“ (Тоциновски, 2000: 196), дотолку што на романот му е посветен и мал толковен речник кој ја содржи романовата лексика. Приказната ја раскажува сѐзнаен раскажувач, а авторовата нарација и лексика е слична на онаа на народниот раскажувач. Дејството на романот, сместено во модерни времиња во скопското секојдневие, ги користи митопоетичките и космолошки димензии на времето и просторот (преку митот за Икар), за да ја прикаже моќта и силата на љубовта меѓу првиот Македонец- Тимотеј и првата Македонка – Лидија. Тоталното затемнување на Сонцето кое се случува во моментот на топење на Икаровите крилја, ја означува не само неговата смрт, туку и смртта на Големата љубов на Тимотеј и Лидија. Впрочем, невоможната љубов на Тимотеј и Лидија космолошки ја симболизира љубовта помеѓу земјата, која го носи женскиот принцип, и небото, носител на машкиот принцип. Како што предоцна заклучува Тимотеј, оваа љубов не е возможна на ниедно друго место освен на хоризонтот. Стилско – естетските вредности присутни во описите на допирливото и апстрактното, како и високите морални и естетски вредности кои ги носи романот Тимотеј и Лидија,го сместуваат рамо до рамо со капиталните дела на светската книжевност, па неслучајно и самиот претставува составен дел од изданието на 135 тома македонска книжевност.
Во 1984 година Ташко Ширилов е одликуван за Офицер на уметностите и книжевноста од страна на Француската република. (Е.Л.)
