НЕЏАТИ ЗЕКЕРИЈА

Зекерија има „однегувано специфичен облик на краток расказ“ (Идризовиќ 1988: 281) и тоа не само во рамките на македонската проза за деца. „Надворешниот белег на таа препознатливост се имињата Орхан и Севил, а структуралниот – лириката и лесната нарација.“ (Идризовиќ 188: 281) Неговото најпознато дело „Орхан“ (пишувано на турски, а потоа преведено на македонски) се обидува да ги разреши дилемите околу тоа дали и колку ликовите, заплетот и јазикот во овие кратки приказни се борат против предрасудите или стереотипите. Пишувана под влијание на „Срце“ од италијанскиот автор Едмондо де Амичис и на турската народна и усна литература, оваа книга сосем се вклопува во текот на современата македонска проза од крајот на минатиот век, но и пошироко во македонската култура. Зекерија е суптилен раскажувач кој употребува зборови „полни со музика, придонесувајќи да се оформи ликот на момченцето кое ги губи регионалните, етичките и етничките својства и станува лесно препознатливо во секоја улица“.