ГЕОРГИ, ДИНКАТА ДИНКОВ

Живот и дело

Просветител, поет, етнограф, учебникар, публицист.

Георги Динков е автор на неколку поетски и публицистички објави со кои наоѓа место во македонската книжевна историја.

Потекнувал од познатата фамилија Држиловци-Динкови од селото Држилово, Воденско. Неговиот татко бил Константин Држиловец, а чичко му бил Кирјак Држиловец, двајцата општественици, печатари и книжевници. Пораснат во такво опкружување, заедно со сестра му Славка Д...

Просветител, поет, етнограф, учебникар, публицист.

Георги Динков е автор на неколку поетски и публицистички објави со кои наоѓа место во македонската книжевна историја.

Потекнувал од познатата фамилија Држиловци-Динкови од селото Држилово, Воденско. Неговиот татко бил Константин Држиловец, а чичко му бил Кирјак Држиловец, двајцата општественици, печатари и книжевници. Пораснат во такво опкружување, заедно со сестра му Славка Динкова одиграле значајна улога во македонската преродба. Се школувал во Македонија, Грција и Русија; многу патувал: Атина, Москва, Смоленск, Цариград. Бил учител во Прилеп, Битола и Загоричани. Одржувал блиски врски со Димитрија Миладинов, Стефан Верковиќ, Георги Раковски и низа други интелектуалци, активно вклучувајќи се во црковно-просветните активности на младата македонска интелигенција.

Тој е автор на: поемата „Самовила“, неколку песни, книгата Историа града Него (1862), Самокраини мнениа за напредоването на б’лгарски народ (1862), зборникот Стихотворениа, а објавил и три публицистички труда под наслов „Сведенија за Македонија“ во весникот Македонија (1868). Остварил исклучителна соработка со Стефан Верковиќ, кому му доставил бројни фолклорни и етнографски материјали од Македонија. Зачувани се и 26 писма упатени од него до Верковиќ.

Меѓу објавите во тогашната периодика се издвојува написот „Сведенијата за македонските земји“, објавуван во повеќе продолженија на страниците на весникот Македонија од 1868 година. Во неколку продолженија Динков дал географски опис на Македонија, на областите и реките. Собирањето на вакви паметници значело постојано да се патува и не било лесно да се работи таа работа бидејќи „слободно време е потребно за да се иследуваат и уште многу древности кои се кријат под урнатините на многуграмадните стари македонски градови. Па какви ли и колку историски преданија ни се кријат во умовите на прастарите баби“. Тој навлегол длабоко во истражувањата по многубројните македонски градови и села, поради што самиот можел да се нарече старинар или археолог. Изнесувајќи ги причините за неговите истражувања, Динков особено се наоѓа навреден од Грците и другите Европејци, кои без да ја знаат вистинската народност на Македонците ги нарекувале „Елини“, именување „колку пофално за слепо вљубените во него, толку понижувачко за еден најобичен Македонец“.

Поетското творештво на Георги Динков го сочинуваат песни во кои постојано се спомнува татковината. Овој забележителен револуционерен занес на Динков е резултат на неговите политички погледи во кои доминирале ставовите за потребата од народно освестување на подвластените народи под османлиска власт. Такви се песните „Татковината кон јуноста си“, „До Болгарите в Цариград за Велигденското прикључение 1861 годинава“ и „Болгарија кон чедата ѝ“, кои имаат мала уметничка вредност. Поквалитетно поетско дело му е поемата „Самовила“, напишана во Солун на 10 мај 1862 година. Таа изобилува со романтичарски патос, базирана е на цврсти родољубиви позиции со реминисценции од минатото и со актуализирање на настаните. Во преден план се наоѓаат грчкото свештенство и Французите, кои ги сметал за главни виновници за незавидната општествено-политичка состојба во којашто се наоѓала Македонија. Поемата е личен приказ за сфаќањата, надежите и разочарувањата на авторот од силите за кои сметал дека треба да бидат предводници на прогресот. Објавените и материјалите во ракопис го прикажуваат Георги Динков како исклучително активна и надарена фигура во македонскиот книжевен XIX век. (С. К.)