Поет, раскажувач, романсиер и драмски автор. Уште во раните осумдесетти години на дваесеттиот век Чачански се истакнува со вештината на спроведување на постмодернистички наративни постапки во доменот на кусата проза, така што проследувачите на неговото творештво истакнуваат дека е „супериорен мајстор на расказот“ (Крстевски 2008: 6). Неговите антологиски раскази се вклопуваат во линијата на македонската традиционална фантастика, но исто така ги преиспитуваат можностите на борхесовскиот тип на имагинативност, обоени во една изразено локална нијанса на струшкото поднебје.
Завршил Филолошки факултет во Скопје, Група за македонски јазик и литература. Работел како директор на Домот на културата „Браќа Миладиновци“ во Струга. Член е на ДПМ од 1980 година. Добитник е на повеќе награди за проза и поезија: „Мисла“, „Гоцева повелба“, „Живко Чинго“, „Стале Попов“. Посебно значење има „Рациновото признание“ за проза, што го добива во 1997 за романот Сенката на лилјакот. Во периодот од 2011 до 2019 г. Културниот центар „Бран“ од Струга и ревијата за книжевност Бранувања во негова чест доделувале награда за проза што го носи неговото име.
Писателската врвица ја започнал со поезија, но објавил само две збирки песни – Бреговина и Лавиринт. Во нив се насетуваат преокупациите што подоцна ќе ги развие во својата проза. Во расказот „Грабнување на поетесата“ од неговата прва збирка раскази Писма, Чачански ѝ оддава почит на својата поезија, нарекувајќи го главниот лик Ани Вогерб, што ако се чита одназад го дава насловот на неговата прва стихозбирка. Збирката Писма е вистински книжевен настан во времето на својата појава. Во неа авторот настапува зрело, со изградена раскажувачка поетика која се карактеризира со нагласена енигматичност и мистериозност, фантастика, ониризам, интертекстуалност, локална обоеност, тек на свест, иронија, псевдонаучност, стилско-јазична иновативност. „Чачански е мајстор за создавање апсурдни ситуации каде што сонот за недофатните и таинствени предели од онаа страна на разумот наеднаш станува логичен дел од животот, каде што можеби сонот е вистинскиот живот, а вистинскиот живот – сон. Истовремено е мајстор на конкретни и јасни, до деталност изнијансирани слики за човечката општост, како и на сложените и ретко видливи манифестации на човековата психа“ (Крстески 2008: 10). Втората збирка раскази носи наслов Бермудски триаголник, а потоа следат уште два избора раскази: Чутуранга и Индиго и квазар. Расказите на Чачански творат еден компактен таинствен свет кој е испреплетен со многу заемни врски: ликови што се повторуваат во различни раскази, мотиви и референци, а најчесто и заедничка локација – полуимагинарниот локалитет Драскин. Уште на формално-јазично ниво се препознава стремежот на писателот да ја „онеобични“, да ја превитка во мистерија својата проза, така што наидуваме на многу изрази од древни јазици, посебно на македонски архаизми и дијалектизми, на необични именувања и на употреба на ономатопеи. Самото име на местото Драскин кое напомнува на родната Драслајца го поставува писмото на Чачански некаде на порозната граница помеѓу документарното и фиктивното, а во позадината на ликовите може да се насетат конкретни личности од неговото опкружување или од културната јавност. Автобиографскиот елемент е подведен под силна уметничка трансформација, така што спомнувањето на реални личности (како на пр. членовите на неговото семејство или некои писатели) е прекршено под моќната постапка на онеобичнување, спроведена преку постмодернистички техники на металепса, расказ во расказ, псевдоцитат, нелинеарно раскажување, вклучување на авторот како лик во текстот, разни варијации на директна и посредна интертекстуалност и слично. За значењето и квалитетот на расказите на Чачански во рамките на македонската раскажувачка традиција говори и децидниот став на Ќулавкова, која за него истакнува дека „е еден од најкомплексните македонски новелисти“ (Ќулавкова 2000: XXVIII).
Чачански е автор и на три романа во кои доаѓа до израз неговата раскажувачка способност да се занимава со реални и за своето време горливи идеолошко-политички проблеми на уметнички начин. Петар Бошковски за неговиот роман Божјиот сон истакнува дека „ѝ припаѓа на таканаречената ‘стварносна’ проза и не може да се третира поинаку освен како дело што ја проблематизира животната реалност во рамките на тој систем“ (Бошковски 2003: 146). Се мисли на системот на тоталитаризам, поточно на времето на Информбирото, во кое идеите на главниот лик се во колизија со официјалната политика, па затоа мора и симболички да бидат закопани. Романот е приказна за Никола Ценески – Царот, некогашен партизан, потоа идеолошки затвореник, па егзилант во Австралија и криминален затвореник. Неговата врвица се испреплетува со судбината на неговото семејство, поточно со неговиот син Верго, кој е новинар и писател и кој се бори со предизвиците и на претходната и на својата генерација. Романот Сенката на лилјакот гради тревожна приказна за печалбарското семејство Зоролски, од кое неколку генерации мажи завршуваат трагично во вителот на американскиот неморал. Раскажувачката умешност на Чачански во романот На небото книга се докажува во доменот на третирање историска тема, затоа што станува збор за деветнаесетти век, поточно за распадот на Отоманската Империја, односно за сарајот на Аднан-паша крај реката Дрим. Повторно Чачански пишува роднокрајно, за својот струшки крај и неговите премрежиња во историјата. Во целиот опус Чачански останува длабоко поврзан со своето локално поднебје, дури и кога локалитетите во кое се одвива дејството се некои други градови и континенти, како што е честопати Австралија, прибежиштето на македонските егзиланти.
Чачански зазема значајно место во македонската раскажувачка традиција, самиот укажувајќи директно во својата проза на своите книжевни претходници (Живко Чинго), но и самиот бидувајќи вовлечен како лик или преку експлицитна посвета во расказите на некои негови следбеници (Ненад Јолдевски). Наградата за проза што го носи неговото име има извршено исклучително стимулативно влијание врз низа раскажувачи од помладите генерации. (С. С.-Е.)
