АНЃЕЛКО КРСТИЌ

Живот и дело

КРСТИЌ, АНЃЕЛКО (1.XII 1871, с. Лабуништа, Струшко – 6.V 1952, c. Лабуништа, Струшко) македонски раскажувач, драмски автор и просветен работник од периодот меѓу двете светски војни, кој пишувал на српски јазик.

Поради тоа што потекнувал од сиромашно печалбарско семејство од с. Лабуништа, Крстиќ веќе во осмата година морал да замине со татко му на печалба во Белград. Истовремено работејќи и образувајќи се во Белград, тој го завршил основното у...

КРСТИЌ, АНЃЕЛКО (1.XII 1871, с. Лабуништа, Струшко – 6.V 1952, c. Лабуништа, Струшко) македонски раскажувач, драмски автор и просветен работник од периодот меѓу двете светски војни, кој пишувал на српски јазик.

Поради тоа што потекнувал од сиромашно печалбарско семејство од с. Лабуништа, Крстиќ веќе во осмата година морал да замине со татко му на печалба во Белград. Истовремено работејќи и образувајќи се во Белград, тој го завршил основното училиште и Светосавската вечерна школа која создавала специјални учителски кадри за подрачјето на Македонија. Во 1889 г. се вратил во родниот крај и осум години се борел со турските власти и бугарските и грчките пропаганди за отворање училишта на српски јазик, за што опширно пишувал во своите Сеќавања. Долги години учителствувал во Подгорци, Боровец, Ресен и Охрид. Бил учесник во Првата светска војна. Годините до Втората светска војна ги поминува во Македонија, каде што во 1940 – 1941 г. бил директор на скопскиот весник Глас Југа. Втората светска војна ја поминува во Белград како пензионер, а по неа повторно се враќа во родното село.

Иако започнал да пишува уште од училишните денови,  негови први објавени творби се расказите „На печалба“ и „Селски поп“ во Цариградски весник (1902), под прекарот Дримколец. Неговата раскажувачка дарба ќе дојде до израз во подоцнежните раскази: „Вечно должен“, „Селскиот поштар“, „Жената на печалбарот“ и „Покојниот Алија Лулар“, објавени во Српски книжевен гласник во 1911 година. Во неговото творештво подробно е обработена социјалната и етно-психолошката димензија на животот во Македонија. Оваа констатација особено се однесува на неговото највредно дело – романот Трајан  (1932), кој многумина го нарекуваат роман-епопeја на печалбарството во Македонија (Бошковски 1954: 329). Романот на македонски јазик за прв пат е објавен 1987 г. во превод на Јован Стрезовски. По Втората светска војна објавил уште една збирка Раскази (1952), повторно во духот на соц-реализмот.

За романот Трајан во 1934 година ја добил наградата на Академијата на седумте уметности во Белград за најдобар српски роман. (Ј. М.- Г.)